Psychoterapia pozytywna
Podstawowym celem Transkulturowej Psychoterapii Pozytywnej jest pobudzenie drzemiących w Kliencie mechanizmów prozdrowotnych, aby odzyskał On optymalną równowagę życiową. Peseschkian, twórca koncepcji uświadamia nam, że warunkiem zdrowia psychicznego jest harmonijne funkcjonowanie w czterech obszarach życia, wzajemnie na siebie wpływających: fizycznym, poznawczym, relacyjnym i duchowym. Tym samym powrót do dobrostanu psychofizycznego uzależniony jest od bardziej zrównoważonego rozkładu energii życiowej w tych czterech wymiarach.
Transkulturowa Psychoterapia Pozytywna (TPP) ukierunkowana jest na pomoc w rozwijaniu wewnętrznego potencjału Klienta. W myśl założeń twórcy tej metody prof. Nossrata Peseschkiana wszelkie problemy i trudności, z jakim zgłaszają się Klienci, należy traktować jako nieświadome dążenie do ich osobistego rozwoju i równowagi psychicznej.
W podejściu tym człowiek jest postrzegany przez pryzmat „positum” czyli całości. Postawa taka zakłada dostrzeganie i respektowanie cierpienia, niedoskonałości i ograniczeń jednostki, a jednocześnie jej ukrytych zdolności, naturalnych zasobów oraz kompetencji.
Wychodząc z założenia, że kultura warunkuje nasz sposób myślenia i wartościowania TPP kładzie duży nacisk na zrozumienie kontekstu społeczno-kulturowego, z którego wywodzą się Klienci. Służy to odkrywaniu źródeł ich cierpienia oraz odnajdowaniu adekwatnych form pomocy psychologicznej.
Pomocne w pracy terapeuty TPP okazują się: wzbudzenie nadziei, budowanie atmosfery bezpieczeństwa i zaufania, odkrywanie funkcji objawów chorobowych, aktywowanie zasobów psychologicznych oraz pozytywne przeformułowania dla sytuacji problemowych. W procesie terapii często użyteczne okazują się opowieści, przysłowia, mądrości ludowe, oraz humor, które otwierają przed Klientem nowe perspektywy i dają możliwość zdystansowania się do swoich problemów.
Transkulturowa Psychoterapia Pozytywna jest metodą krótkoterminową, co oznacza, że w stosunkowo krótkim czasie Klient odzyskuje zdolność samodzielnego skutecznego radzenia sobie z problemami i konfliktami. Rozwój strategii samopomocy odbywa się pięcioetapowo: (1) Obserwacja (umiejętność dystansowania się); (2) Inwentarz (zbieranie informacji); (3) Wzmacnianie Sytuacyjne (odnajdywanie zasobów); (4) Werbalizacja (praca nad rozwiązaniem konfliktów) oraz (5) Poszerzanie celów (promowanie dalszego zdrowego rozwoju). Jednak sam proces terapeutyczny ma charakter zindywidualizowany i dostosowany do potrzeb klienta.
Mobilizacje Tkanek Miękkich
Może być stosowana zarówno w ostrych i przewlekłych stanach zapalnych, co stanowi uniwersalne i bezpieczne narzędzie pracy dla fizjoterapeuty. Największą korzyścią terapii jest przywrócenie równowagi mięśniowej i funkcjonalności stawów ciała.
Często po zabiegu ból zmniejsza się tak znacznie, iż osoba która poddała się terapii nie jest w stanie wskazać miejsca w którym on występował. Podczas terapii tkanek miękkich wykorzystuje się PIR (Poizometryczna relaksacjia mięśni), MET(Muscle Energy Technique-Techniki energizacji mięśniowej), Mięśniowo-powięziowe rozluźnianie (Myofascial Release) , Terapia punktów spustowych (Trigger PointsTherapy) oraz Techniki Aktywnego Rozluźniania (Aktiv Tissue Release).
Medycyna ortopedyczna dr. Cyriax’a – pełna diagnostyka i leczenie kręgosłupa, narządu ruchu i stawów obwodowych, techniki manipulacji, odblokowania ograniczenia ruchu w stawach.
Podstawowym założeniem Medycyny Ortopedycznej wg Cyriax'a jest leczenie wzorca klinicznego – jednostki chorobowej. Przez zaproponowany w metodzie wywiad i badanie funkcjonalne uzyskujemy kompletną informacje na temat badanego pacjenta. Dla wszystkich jednostek chorobowych metoda oferuje lokalne, bezpośrednie, sprawne i korzystne ekonomicznie leczenie. Różnicowanie można przeprowadzić przez szczegółowy wywiad i badanie funkcjonalne, a dokładną lokalizacje podrażnionych struktur można poznać albo przez obecność objawów lokalizujących albo przez palpację. Wówczas możemy mówić o szczegółowej diagnozie. Metoda Cyriax’a to przede wszystkim dokładna diagnostyka, a więc: trafny wywiad i badanie funkcjonalne wszystkich struktur w okolicy uszkodzenia. Diagnoza ta odbywa się poprzez:
- szukanie nierozerwalnych podobieństw i obiektywnych objawów,
- zwracanie uwagi na dzwonki alarmowe ( symptomy wskazujące na poważne uszkodzenia ),
- ocenianie czucia końcowego ( informacja o strukturach ograniczonych ruchowo ),
- używanie testów funkcjonalnych,
- szukanie objawów lokalizujących, a palpacji tylko wtedy, kiedy jest konieczna,
- używanie zasady selektywnego napięcia,
- używanie ruchów fizjologicznych,
- ocenianie struktur inert - niekurczliwych i kontraktil – kurczliwych ( struktury inert to: torebka stawowa, więzadła, kaletki maziowe, opona twarda, osłonka oponowa i korzenie nerwowe, nerwy obwodowe a struktury kontraktilto: ścięgno, brzusiec mięśnia, przejście mięśnia w ścięgno, przyczep ścięgna do kości ).
W terapii wykorzystywane są następujące środki terapeutyczne:
- głęboki masaż poprzeczny,
- mobilizacje/manipulacje,
- naciąganie torebki,
- trakcja.
Terapia manualna wg. Kaltenborna & Evjentha
Jest koncepcją badania i leczenia, zajmującą się odnajdywaniem i leczeniem zaburzeń funkcjonalnych układu ruchu. W wyniku prowokacji określonych tkanek bezpośrednio w badaniu odnajdujemy zburzone struktury, aktualizujemy stopień ich uszkodzenia oraz odnajdujemy szczegóły przyczyn dolegliwości. Przyczyna dolegliwości leży często w dysproporcji pomiędzy możliwościami tkanki do przenoszenia obciążenia, a jej obciążeniem. Zatem leczenie powinno tą dysproporcję znosić i przywracać fizjologiczną "grę" pomiędzy stawami, mięśniami i strukturami nerwowymi. Stosujemy pasywne techniki mobilizacji, jak również aktywne ćwiczenia wykonywane przez pacjenta w celu wzmocnienia i stabilizacji lub jako wprowadzenie do właściwej mobilizacji. Pacjent otrzymuje dodatkowo wskazówki dotyczące właściwych ćwiczeń, które powinny wspierać pracę terapeuty manualnego.
Zastosowanie Terapii Manualnej
Pochodzenie terapii manualnej to ortopedia. Międzyczasie jednak TM stała się również częścią składową innych kierunków medycyny takich jak: chirurgia, geriatria, pediatria, traumatologia, neurologia i inne. TM zasadniczo może być stosowana we wszystkich odwracalnych zaburzeniach funkcjonalnych układu ruchu. Niektórymi ze wskazań do zastosowania TM to ograniczenia ruchomości, ból albo zmniejszona zdolność do przejęcia odciążenia.
FUNKCJONALNA TERAPIA MANUALNA - Briana Mulligana
Jest tokompleksowa i funkcjonalna metoda manualna połączona z ruchem, leczenie schorzeń w obrębie narządu ruchu: stawy obwodowe, kręgosłup – odcinek szyjny, piersiowy, lędźwiowy, stawy krzyżowo – biodrowe, ostry zespół bólowy szyi, bóle i zawroty głowy, ograniczenia ruchomości spowodowane zabiegami operacyjnymi długim unieruchomieniem.
Jednym z atutów tej metody leczenia są techniki „ MWM” ( Mobilisation with Movement ) są to mobilizacje połączone z ruchem wykonywane na stawach obwodowych, są połączeniem wykonywanych jednocześnie przez terapeutę i pacjenta ślizgów i ruchów fizjologicznych w leczonym stawie. Techniki te wykonujemy na większości stawów kończyn, uzyskując natychmiastową i trwałą poprawę ruchomości i prawidłowe funkcjonowanie stawu. Wykonując daną technikę podczas trwającego ślizgu ( ruch bierny wykonany przez terapeutę ) pacjent jest proszony o wykonanie ruchu czynnego, wywołującego ból.
Podczas stosowania technik „MWM” każde kolejne wykonanie poprzednio testowanego ruchu wywołującego ból powinno być wiele łatwiejsze do wykonania (większy zakres ruchu, znaczne lub całkowite ustąpienie bólu ). Wykonując ślizg w odpowiednim kierunku w stawie, terapeuta uzyskuje jego poprawne ustawienie, zgodne z anatomią danego stawu. Terapeuta cały czas obserwuje reakcje pacjenta podczas wykonywania zadanego ruchu, aby upewnić się, że nie odczuwa on bólu, stosuje różne połączenia ślizgów w płaszczyźnie równoległej, prostopadłej w celu określenia właściwej płaszczyzny leczenia i stopnia mobilizacji. Właściwa reakcja pacjenta pozwala terapeucie podjąć decyzję czy techniki „MWM” są wskazane i czy staną się częścią terapii danego pacjenta. Udany zabieg przy zastosowaniu tych technik zawsze spowoduje ustąpienie bólu, a także poprawi zakres ruchomości w leczonym stawie.
PNF
PNF jako koncepcja powstała w 1946 r. w Kalifornii dzięki współpracy neurofizjologa – dr Hermana Kabata i fizjoterapeutki – Maggie Knott. Jest przykładem neurofizjologicznego kompleksowego systemu oddziaływania terapeutycznego opartego na najnowszych osiągnięciach nauk medycznych, którego istotę zawarto w nazwie: proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie, facilitowanie) ruchu.
W terapii PNF, w zależności od potrzeb pacjenta, wykorzystywane są techniki uczące ruchu i koordynacji, stabilizujące, rozluźniające, mobilizujące, przeciwbólowe i inne, typowe dla metody, a także program ćwiczeń funkcjonalnych na materacu, nauka chodzenia, usprawnianie funkcji wegetatywnych (mięśni twarzy, języka oraz funkcji oddychania połykania i artykulacji), a pośrednio dochodzi również do regulacji pracy autonomicznego układu nerwowego, szczególnie podczas terapii oddechowej oraz oddziaływań w obrębie tułowia i klatki piersiowej.
Korzyści z pracy w Koncepcji PNF to :
-
metoda przyjazna dla pacjenta – oparta na bezbolesnej pracy, wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności chorego do ułatwiania reedukacji utraconych funkcji,
-
wysoki poziom bezpieczeństwa terapii wynikający z integracji zabiegu z diagnostyką,
-
możliwość pracy z chorym na każdym poziomie dysfunkcji – zabezpieczenie terapią wszelkich funkcji od ruchowych do wegetatywnych,
-
wysoki poziom edukacji pacjenta, oparty na współuczestnictwie w planowaniu terapii oraz kontynuacji ćwiczeń w formie programu domowego,
-
niewielki wymagania sprzętowe,
-
duża efektywność prowadzonej terapii, wynikająca z dokładnej analizy problemu i ukierunkowanych oddziaływań.
KINESIOLOGY TAPING
Plastrowanie stosowane w celu regeneracji, leczenia, odciążenia i wspomagające pracę mięśni i stawów. Działanie tapingu polega na: poprawie ukrwienia oraz zwiększeniu przepływu limfy, normalizacji napięcia mięśniowego, poprawa prawidłowego funkcjonowania stawów, przyśpieszenie procesu regeneracji tkanek. Aplikację ( sposób naklejenia plastra ) na leczone miejsce nanosimy w ściśle określony sposób. Plaster jest źródłem bodźców wyłącznie mechanicznych (nie jest nasączony żadnym lekiem) i w zależności od rodzaju, sposobu i miejsca aplikacji, ma różnorakie oddziaływanie.
Specjalne taśmy– plastry, delikatnie pociągając skórę, stymulują tkanki miękkie układu ruchu: mięśnie, powięzie, ścięgna, więzadła, a także na elementy stawowe. Ściśle określony sposób klejenia aktywizuje układ limfatyczny, poprawia krążenie, reguluje tonus mięśniowy i aktywuje układy uśmierzające ból.
Zastosowanie:
- bóle kręgosłupa,
- bóle kolan (np. dolegliwości ze strony stawu rzepkowo-udowego),
- dolegliwości bólowe barku, zapalenia pochewek ścięgnistych (np. w okolicy nadgarstka),
- bolesność okolic przyczepów (np. łokieć tenisisty, ostroga piętowa),
- stan po skręceniach i zwichnięcia stawów, paluch koślawy (Hallux valgus),
- dolegliwości ze strony ścięgna Achillesa,
- obrzęki, niestabilność stawów, uszkodzenia mięśni, więzadeł,
- poprawa propriocepcji (lepsza stabilizacja i koordynacja),
- usprawnienie procesów gojenia po urazach i operacjach (np. po rekonstrukcji więzadeł krzyżowych, lub szyciu ścięgna Achillesa).
- podniesienie sprawności i wydolności a także zmniejszenie ryzyka kontuzji, podczas uprawiania sportu,
- korekcja wad postawy (np. Skolioza),
- blizny, krwiaki,
- wskazania do drenażu limfatycznego - zaburzenia krążenia chłonki, obrzęki - występujące z powodu choroby, po urazach lub w okresie ciąży.
- dysfunkcje spowodowane nieprawidłową pracą układu receptorowo - mięśniowo
- powięziowego np. trudność w utrzymaniu równowagi, dysfunkcje oddechowe takie jak duszność.
Zintegrowane techniki na tk. miękkie (Ed Willson) - PUNKTY SPUSTOWE
Ed Wilson – terapeuta i instruktor Brytyjskiego Towarzystwa Fizjoterapeutów opublikował wiele artykułów na temat technik rozluźniania mięśni i powięzi. Wykazał w nich, że zaburzenia równowagi mięśniowo-powięziowej i bolesność uciskowa punktów spustowych stanowią często podłoże wielu problemów naszych pacjentów.
Punkt spustowy to wrażliwe miejsce w obrębie hipertonicznych tkanek, które jest bolesne pod wpływem ucisku i powoduje ból promieniujący oraz inne objawy w obszarach ciała odległych od miejsca drażnienia.
Likwidując te punkty podrażnienia doprowadza się do znacznego zmniejszenie napięcia tkankowego w danym obszarze zaburzenia.
Kinetic Control – The Movement Solution
Jest wszechstronną metodą terapeutyczną umożliwiającą prawidłową ocenę, diagnozę, klasyfikację i korekcję dysfunkcji ruchowych, które pozostają w ścisłej relacji z bólem i niezdolnością do pracy fizycznej.
Rozumiejąc zasady oceny i korekcji zaburzenia lokalnej i globalnej kontroli motorycznej jesteśmy wstanie skorygować istniejącą dysfunkcję a tym samym wyeliminować symptomy bólowe. Kliniczne podejście oparte na praktycznym zastosowaniu aktualnych badań naukowych umożliwia stworzenie indywidualnej terapii korygującej dysfunkcje narządu ruchu.
Kompleksowa Terapia Obrzękowa według dr Asdonka to :
KOMPLEKSOWE LECZENIE PRZECIWZASTOINOWE
Koncepcja ta została opracowana przez założyciela pierwszej na świecie kliniki limfologicznej dr Asdonka. Klinika ta znajduje się w Niemczech.
Terapia ta jest bardzo rozpowszechniona i niemal nieodzowna w bardzo wielu specjalnościach medycznych.
Skuteczność postępowania zapewnia kombinacja różnych technik działań terapeutycznych (nie jest to tylko masaż limfatyczny). Za ich pomocą oddziałujemy na różnego rodzaju obrzęki tj.:
- przy zaburzeniu gospodarki wodno- mineralnej organizmu
- usuwanie złogów toksycznych z tkanek
- przyspieszenie rekonwalescencji po chorobie
-urazy sportowe (po skręceniach)
W skład terapii obrzękowej wchodzi:
- manualny drenaż limfatyczny
- terapia kompresji (uciskowa)
- terapia ruchowa przy zachowanej kompresji
- terapia obrzęku ( stosowana przy obrzęku limfatycznym)
- pozycje złożeniowe
- terapia oddechowa.
Wskazania:
- obrzęki limfatyczne
- obrzęki pourazowe (po zabiegach operacyjnych, towarzyszące złamaniom, skręceniom, uderzeniom, oparzeniom, kontuzjom)
- niewydolność żylna (żylaki, owrzodzenie goleni)
- obrzęki powstałe z powodu braku aktywności ruchowej (np. udar mózgu)
- obrzękach lipidowych ( cellulitis)
- obrzękach idiopatycznych
- obrzękach zapalnych ( w przebiegu choroby reumatycznej, czy na skutek radioterapii)
- obrzękach towarzyszących zaburzeniom krążenia tętnic ( obrzęki po miażdżycy zarostowej tętnic, po rekonstrukcji naczyń, po operacjach w stanie niedokrwienia)
Metoda Ackermanna jest ukierunkowanym systemem terapii, którą wyróżnia szczegółowa diagnostyka pacjenta oraz precyzyjna technika leczenia manualnego.
Instytut w Sztokholmie rozwija tą metodę w oparciu o najnowsze postępy medycyny z dziedziny ortopedii, neurologii i rehabilitacji medycznej. Metoda Ackermanna jest metodą precyzyjną, o szczegółowej diagnostyce. Postępowanie terapeutyczne i jego skutki są ściśle przewidziane przed zabiegiem, co daje to gwarancje jakości i rzetelności wykonywanych zabiegów.
Terapeutę tej metody cechuje perfekcyjna znajomość anatomii, fizjologii, diagnostyki obrazowej i diagnostyki palpacyjno-porównawczej oraz technik trakcji, mobilizacji, oscylacji i manipulacji wg. Ackermanna.
Często Metoda Ackermanna stosowana jest w dolegliwościach, wobec których leczenie farmakologiczne nie przynosi skutku.
